یکی از مهمترین عوامل ایجاد درد زانو، آرتروز(Knee Arthritis) زانو است که انواع مختلفی دارد. با توجه به نوع آرتروز و علائمی که برای فرد ایجاد می کند، روش های درمانی متفاوتی وجود دارند. استئوارتریت زانو(Knee Osteoarthritis) شایع ترین نوع آرتروز زانو است.

به دنبال وقوع آرتروز زانو، غضروف های مفصلی به تدریج فرسوده مشوتد که این امر موجب می شود تا با گذشت زمان و پیشرفت روند فرسایشی غضروف مفصلی، استخوان ها در معرض تماس با یکدیگر قرار گیرند. به دنبال این اتفاق مفصل زانو دچار تورم می شود و حرکات زانو دردناک میگردند و در ادامه فرد ترجیح میدهد حتی برخی از حرکات را انجام ندهد و یا در موارد پیشرونده ی، بیمار توانایی راه رفتن خود را از دست بدهد.

آرتریت روماتوئید(Rheumatoid Arthritis-RA) یک اختلال در سیستم ایمنی بدن است که در آن بدن به مفاصل حمله میکند و چندین مفصل تحت تخریب و آرتروز قرار میگیرند که در این بیماری نیز معمولا مفاصل زانو جز مفاصلی هستند که درگیر می شوند.

علائم آرتروز زانو بسته به نوع آرتروز و پیشرفت ضایعه متغیر هستند. به طور کلی علائم تدریجی ایجاد می شوند و با گذشت زمان شدیدتر می شوند. اما در بسیاری از مواقع به دنبال تغییرات ناگهانی مانند فشار کنترل نشده ی لحظه ای، ضربه ی مستقیم، قرارگیری طولانی مدت در وضعیت نادرست و مواردی از این قبیل فرد احساس یک درد ناگهانی و شدید در ناحیه زانو را گزارش می کند.

از شایع ترین علائم آرتروز زانو می توان به درد همراه با محدودیت دامنه حرکتی، تورم مفصل زانو، سفتی و اصطلاحا خشکی مفصل زانو به دنبال نشستن طولانی مدت، احساس تغییر شکل مفصل زانو، درد حتی در زمان استراحت و مواردی از این قبیل اشاره کرد.

امکان بروز آرتروز زانو با افزایش سن بیشتر می شود، بطور کلی افراد بالای چهل سال بیشتر مستعد آرتروز زانو هستند اما امروزه با توجه به ماشینی شدن سبک زندگی و کاهش تحرک افراد و قرارگیری طولانی مدت و بیشتر در وضعیت های غلط به ویژه در محیط های کاری، سن ابتلا به آرتروز زانو کاهش یافته است. همچنین امکان ابتلا در خانم ها بیشتر از آقایان است. همچنین اضافه وزن، جنبه ی وراثتی، سابقه ی جراحی در مفصل زانو مانند جراحی های رباط و منیسک،سابقه ی شکستگی های داخل مفصلی، فعالیت در مشاغل طاقت فرسا و آسیب های ورزشی می تواند فرد را مستعد آرتروز زانو کند.

به دنبال علائم مذکور و تایید آرتروز زانو توسط پزشک متخصص به دنبال انجام اقدامات تشخیصی مانند ام آر ای و عکس های رادیولوژی، بیمار باید در کنار دارومانی حتما به فیزیوتراپی بپردازد.

فیزیوتراپی در فاز های اولیه آرتروز زانو شامل مواردی است که به کاهش درد و التهاب زانو کمک می کند. جهت حصول این امر از اقداماتی همچون الکتروتراپی(Electrotherapy) با هدف کاهش درد و التهاب، تکنیک های نواربندی(Taping) با هدف کاهش تورم و التهاب مفصل زانو، تکنیک های درمان دستی(Manual Therapy) جهات کاهش اسپاسم های عضلانی اطراف زانو، تکنیک موبیلیزاسیون(Mobilization) جهت بهبود حرکات داخل مفصلی و استفاده از تکنیک های گرم و سرد کردن مفصل جهت بهبود جریان خون و کاهش درد و التهاب استفاده می شود.

در ادامه و به دنبال کاهش درد بیمار، فیزیوتراپیست با توجه به شرایط فیزیکی بیمار یک برنامه ی تمرینی(Exercise Therapy) شامل تمرینات تقویتی و کششی جهت بهبود وضعیت اسکلتی عضلانی بیمار تنظیم کرده و با تقویت عضلات ناحیه زانو و برداشتن فشار از روی سطوح مفصلی، از بازگشت و تکرار درد جلوگیری می کند.

همچنین توصیه های لازم جهت تغییر سبک زندگی همچون عدم نشستن روی زانوها، عدم استفاده از توالت ایرانی، عدم تردد متوالی از پله ها، عدم قرار گیری در وضعیت ثابت برای طولانی مدت و بسیاری از توصیه های دیگر با توجه به شرایط زندگی بیمار توسط فیزیوتراپیست به او داده خواهد شد.